miałam mu za złe
Muchawka wylała na wiosnę
a żar z nieba lał się
na spacer po łące
powietrze było inne
gdy zrywał kaczeńce
kocha lubi szanuje
odpadały płatki
nie martw się mówił
gdy zajadał truskawki
niektóre pierwiastki
zaczną rozkładać się
w ciele, po wielu latach
będzie to obojętne
radioaktywnej miłości
Maria Kryńska-Szostak
rugi – udany wiersz – o sytuacji „miłosnej”, ale z takim kontekstem, że erotyzm staje się tu drugoplanowy, a na pierwszy plan wysuwa się jakieś „ego wewnętrzne” i z tych emocji, stanów, konstatacji Autor potrafi zrobić intrygującą historię.
st erotyk. Bardzo ciekawy, niestereotypowy, wyrafinowany, jakby idący w „intelektualną nutę”, ale przede wszystkim mówiący o „nagości egzystencjalnej” – trzeba zrzucić z siebie wszystko, łącznie z ideami, którymi jesteśmy nasiąknięci, by stanąć naprzeciw siebie nago i bez okularów, w których zastygł bagaż kultury i świata. Wiersz dobrze napisany, mądry, nawet poruszający. Brawo!
w zwałach gruzu
trwoga złamana ciszą
ręce złożone w głuchą modlitwę
honor nakazuje - seppuku
u nas - zwolnienie wice
- "chłopca do bicia"
zasnąć przysnąć mi
nie patrzeć w przeszłość
przyszłości próżno czekać
powoli widzieć
jak poeta we mnie umiera
jeszcze trochę kropli zostało
- brzasku i poświaty
może jeszcze zdążę
uprząść pierścień srebrnobiały
Dla M.
doceniam te tysiące małych czynności
które musisz wykonać starannie licząc minuty
aby kurczak nie stał się płonącą żyrafą
w tych chwilach mieszasz ogień z wodą
a oba żywioły posłusznie zmieniają stany skupienia
nie pozwalasz podglądać kulinarnych tajemnic
wkładasz w rękę zimny kufel i sadzasz w fotelu
a parujący talerz nadlatuje gdy zniknie piana
milczę kiedy nasyceni szukamy pozycji
w której przytuleni będziemy leżeć pół godziny
oddaję ci ciepło
bo twoje zmęczenie ciało
jest wtedy najważniejsze
szaleństwo nie wiem czyje
bije głową o ścianę
w moim pokoju
stłukło mi porcelany
i zaprasza mnie do zabawy
a ja się zgadzam
by poznać inny smak życia
pieprzę Kraków
z miłości
w końcu miałam pokazać
co mam pod skórą
czułość
wrażliwość
szaleństwa też mi nie brakuje
i wyjąć mogę na tę chwilę
chociaż kropelkę z siebie
krakowskie alter ego
czy ci się to podoba
czy nie
Zasypiam już tylko przy uchylonym oknie – to ciemniejące
wnęki, wgłębienia konfesjonalne, otwierane na niebo
północne, którego faktury jak podniebienia zwierząt polarnych;
wrzos najbielszych sierści spuszcza się framugą i wykłada parapety
– sadzawki, gdzie dłonie przebierają najzimniejsze gwiazdy
(jakby gęste rany rozwlekając pod grzbietami palców).
Poniżej kaloryfery, w nich ciecze zastygłe podobne tym głęboko
pod runem naskórka – jesteśmy bliźniacze układy żeber,
zamknięty obieg ciepła, którego połowa kończy się teraz nad płucem
innym od mojego; teraz tylko najchudsze plecy – garnirowane
pręgami fioletów – dziewczynki o włosach koloru światła
ulicznych latarni.
nie wiem kiedy
a może już
przekroczyłam granicę
twierdząc iż ludzie
bezdomni - ci z wyboru
nie z zarządzenia losu
są prawdziwie szczęśliwi
bariera codzienności
fochy i rozkazy
obecność wszech panujących bossów
nadmierne przyciąganie ziemskie głupoty
buduje mur dla wolności
słowa i sumienia
nie znoszę ograniczeń w przestrzeni
