Jeszcze tylko jedna przełęcz
i w dół. Po łańcuchach, możliwe że bezpieczniej.
Gdyby tak każde z osobna. Jednak
udzielą lekcji, jak podawać dłonie.
Zaciskają koniuszki na krawędziach,
skały kruszeją pod stopami.
Na pewno uda im się razem.
Zrzucić plecaki i odpocząć. Pod krzyżem
rozciągają się widoki przebytej drogi,
której końca...
Tak są bliscy jak i dalecy.
Ponoć wszystko mieli dopięte na ostatnią klamrę.
Miała iść przodem badając teren. Po nim widać zmęczenie.
Było zbyt późno, aby dostrzec grań.
Już wcześniej rozchodziły się ścieżki. On pomylił.
Tymczasem drogi.
Opinia:
Wiersz bardzo enigmatyczny. Autor nie panuje nad emocjami, dla niego wszystko jest tutaj oczywiste. Ale nie dla czytelnika. Narrator wiersza opowiada to w taki sposób, jakby mówił do ludzi znających sytuację, będących w środku wydarzenia. Coś sygnalizuje, coś uzupełn
ia, coś relacjonuje, ale nie tworzy pełnej sytuacji lirycznej dążącej do uogólnień. To bardziej prywatny zapis, niż utwór literacki.
Stefan Jurkowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz