26 cze 2009

"Upragniona miłość" - Joanna Rumińska




Dziewczyna idealna - tak mnie postrzegali wszyscy dookoła. Byłam zabawna, piękna, inteligentna, przyjaźń ze mną oznaczała podniesienie reputacji społecznej, a przynajmniej klasowej. Ikona mody i niezawodna stylistka przyjaciółek, unikająca oczywiście wszelkiego kontaktu ze wszystkimi dziwakami nie mającymi pojęcia, co znaczy dobrze się bawić w piątkowy wieczór i wolącymi ten czas spędzić w towarzystwie książek...

Z pewnością byłam najbardziej rozchwytywaną osobą w szkole i wydaje się, że złapałam pana Boga za nogi. Przebojowości i seksapilu nie jedna mi zazdrościła, ale mi ciągle jednak czegoś brakowało....
W środku roku szkolnego do naszej klasy dałączył nowy kolega. Miał na imię Marek. Ogólnie znudzona już mdłym, jak dla mnie, adorowaniem żółtodziobów łażących za mną, jak cienie, nowy nabytek wzbudził moje zainteresowanie i wydawał się zupełnie inny... taki dojrzały, męski, a jednocześnie wyczuwało się w nim niezwykła wrażliwość. Nauczyciel od polskiego od razu go polubił. Marek pisał wiersze i opowiadania. Należał też do klubu sportowego i trenował aikido. Strasznie mi tym zaimponował i postanowiłam dłużej nie zwlekac... Spytałam go, czy mogę z nim usiąść na polskim, bo za bardzo tego przedmiotu nie rozumiem, a on jest prymusem w tej dziedzinie. Zgodził się od razu i powiedział, że księżniczkom się nie odmawia. Byłam wtedy w siódmym niebie... Wreszcie znalazłam idealnego chłopaka dla siebie. Cóż, moja radość długo nie trwała...
Marek, owszem, pomagał mi, ale nic poza tym. Nie chciał się w żaden sposób do mnie zbliżyć. Uznałam, że to dziwne, bo każdy o mnie marzył, ale zrzuciłam to na nieśmiałość biedaka i postanowiłam sama zagadać o randce. Spytałam, czy ma wolny czas w sobotę, bo akurat wszyscy znajomi są w rozjazdach i nie będę miała co robić. Nigdy nie zapomnę jego odpowiedzi: "Jakbym śmiał moją skromną osobą zawracać Ci głowę? Księżniczce nie przystoi zadawać się z byle kim..." Czułam jednocześnie smutek i wściekłość. Dostałam ewidentnie kosza... Nie mogłam dać po sobie poznać, że mnie zranił. Odpowiedziałam: "No, tak. Gdzie ja miałam głowę. Chyba musiałam być naprawdę zdesperowana, by Ci to zaproponować". Od tego momentu przez dłuższy czas przestałam się do niego odzywać. Nie mogłam sobie wybić z głowy jego słów. Wciąż tak samo bolało... Jednak prawdziwe cierpienie było dopiero przedemną...
Pewnego dnia po Marka do szkoły przyszła dziewczyna. Nie znając jej jeszcze już czułam nienawiść... Była piękna, ale prostacka. Od razu znalazła wspólny język z woźnym. Nie mogłam uwierzyć, jak on mógł woleć ją... Ja byłam od nie 100 razy lepsza pod każdym względem...
Złość zaczęła we mnie z czasem zwrastać. Nie potrafiłam tego zaakceptować.
Pod koniec ferii zimowych szkoła organizowała letnią naukę pływania. Ja byłam najlepszą pływaczką w szkole, dlatego się zgłosiłam, do roli instruktora, pomagającego moim mniej uzdolnionym kolegą. Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Marek przyszedł z Nią! całowali się, ona nie mogła się od niego odkleić, z resztą on wcale tego nie chciał. Mówiła coś o tym, jakie to pyszne pierogi przyrządza jej mama, a on słuchał z zainteresowaniem. Nie zauważyli mnie, więc musiałam dać znać o swoim istnieniu, choć najchętniej zapadłabym się pod ziemię albo ich wysłała na księżyc. Podeszłam jednak nieśmiało( co nie jest zupełnie w moim stylu) i przywitałam się z nimi. Ona jakby ucieszyła się na mój widok i zaraz zaczęła mi prawić komplementy: "Jakie ty masz śliczne włosy! Nie to, co moje kudły..." Marek zaraz się wtrącił i rzekł: "Kiedy ja kocham te Twoje niesforne kosmyki! I nie waż się ich ścinać, mój Kudłaczu." "Kudłaczu?? Jakie to żałosne..."- pomyślałam sobie. Jak można woleć rozczochrany nieład od profesjonalnie wymodelowanych włosów?? Z wymuszonym uśmiechem oddaliłam się od nich, mówiąc, że mam tu sporo obowiązków jako instruktorka. Po chwili wokół niej zebrały się wszystkie typowe "lalki Barbie"(swego czasu moje przyjaciółki) z naszej szkoły. Były zaciekawione dziwną, nietypową dziewczyną różniącą się praktycznie wszystkim od nich. Postanowiły sobie z niej zadrwić i myśląc, że nie miała jeszcze styczności z takim basenem zaczęły ją przekonywać, że aby się lepiej oswoić z wodą, trzeba od razu skoczyć z dużej wysokości. Ja się nie wtrąciłam do tej intrygi, choć również nie zrobiłam nic, by im w tym przeszkodzić. Nawet mnie to trochę rozbawiło, ale nie sądziłam, że ona weźmie to na poważnie. Przecież każdy głupi by wyczuł, że one się nabijają... Może własnie dlatego chciała im udowodnić, że potrafi skoczyć. Marek w tym czasie był w szatni, a ja z daleka widziałam Agę stojącą na skoczni. Pomyślałam, że pewnie ma doświadczenie, skoro przygotowuje się do skoku z takiej wysokości. Nie przyszło mi nawet na myśl, że uwierzyła w słowa dziewczyn albo, chce im udowodnić, że wykona dobry skok, choć robi to pierwszy raz w życiu! Długo nie trzeba było czekać na tragedię....
Dziewczyna zaczęła się topić. Nie zastanawiając się długo, poleciałam jej na ratunek. Udzieliłam pierwszej pomocy i jakoś odzyskała przytomność. Marek gdy tylko usłyszał jej płacz, pojawił się tuż obok. "Boże, co się stało??" - krzyczał. Ja nie byłam w stanie wydobyć z siebie ani słowa. Aga jęczała z bólu. Powiedziała, że nie ma czucia w nogach. Przeraziłam się... Jedna z moich kumpel podbiegła do mnie i wyjaśniła, że nie sądziła w aż tak wielką naiwność dziewczyny. Wtedy zrozumiałam, że gdybym jej nie zostawiała jej samej i potraktowała poważnie jej łatwowierność, pewnie nic by się nie stało...
Agę zabrała karetka. Ja poszłam do domu. Nie mogłam znieść tej sytuacji. Przez tydzień nie wychodziłam z pokoju. Nie chciałam widzieć kumpeli ani kogokolwiek innego. Mama się o mnie martwiła, a ja jak zwykle zbyłam ją, mówiąc, żeby nie wtykała nosa w nie swoje sprawy. Zawsze jej tak mówiłam... Boże, jak dzis żałuję.
W końcu odważyłam się iść do szkoły z postanowieniem, że zapytam Marka o zdrowie Agi. Strasznie się martwiłam... Gdyby się jej coś stało, to nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Marka nie było w szkole. Kumple powiedzieli, że dłuższy czas się już nie pokazywał i nie wiadomo, co z nim jest... Postanowiłam zdobyć jego adres i dowiedzieć się czegoś więcej. Jego przyjaciell, który się we mnie podkochiwał od razu dał mi to, czego chcę.
Dom Marka był wielki i przypominał pałac. Zadzwoniłam i w drzwiach pojawiła się gosposia. Kazała mi zaczekać w salonie. Dom tak jak z zewnątrz i wewnątrz był piekny. nagle przedemną stanął On... "Hej" - tylko zdołałam z siebie wykrztusić. On milczał, wpatrując się w ścianę. "Co z Agą?" - spytałam. To ewidentnie wywołało jego zainteresowanie i wreszcie spojrzał mi w oczy. "A co ma być? Po co chcesz wiedzieć, księżniczko? Nie potrzebuję Twojego współczucia. Lepiej wracaj do swojego różowego pokoiku i nie zawracaj sobie głowy problemami zwykłych, szarych ludzi." W tym momencie dotarło do mnie, że on mnie traktuje, jak rozpieszczoną dziewuchę, a co garsza poczułam, że ma rację... Nawet przychodząc tam, przyszłam dla dobra własnego, by zaspokoic swoje pragnienie, co do jego osoby. Po dłuższej chwili zastanowienia odpowiedziałam: "Nie osądzaj mnie tak pochopnie. Takie osądy mnie bardzo ranią. Ja, tak jak i ty, mam uczucia, potrafię kochać, nienawidzieć i cierpieć! Nie możesz mnie szufladkować na podstawie może drobnej skłonności do przechwalania się i tego, że jestem popularna!" "Nie chcę Cię osądzać i nie mam na to sił. Po prostu nie miałem, nie mam i nie będę miał żądnej przyjemności z przebywania z Tobą ani jakiejkolwiek rozmowy. Widzę, jak to ty szufladkujesz ludzi na te lepsze i gorsze kategorię. Nie będę z taką osobą, jak ty, rozmawiać o tym, jak cierpie po stracie najbliższej mi osoby..." - usłyszałam po chwili.
"O Boże! Ona umarła??" - spytałam. Długo milczał. W pewnej chwili zauwałyłam, że zmiażdżył w dłoni szklankę z wodą. Przeraziło mnie to... w końcu jednak usłyszałam odpowiedź: "Żyje...ale jest sparaliżowana i przez to sądzi, że gorsza. Nie wiadomo, czy odzyska czucie w nogach... Nie chce mnie znać. Mówi, że nie skarze mnie na życie z kaleką..." zamurowało mnie... Nie wiedziałam, co mam rzec. Nagle zaczął dzwonić mi telefon w torbie. Okazało się, że to mama... Nie przejmując się zbytnio odrzuciłam połaczenie... Teraz najważniejszy był dla mnie Marek...
Długo tam nie zabawiłam, bo tłumacząc, że chce być sam, Marek wyprosił mnie i nie pozostało mi nic innego, jak wrócić do domu.
O dziwo, mamy nie było tam, więc musiałam sobie odgrzać wczorajszy obiad, potem jeszcze obejrzałam film i zanim się obejrzałam zrobiło się póżno, a mamy nadal nie było... Nagle zauważyłam kartkę na lodówcę, zastawioną specjalnie dla mnie. Był na niej adres szpitala i prośba mamy, bym jak najszybciej tam przyjechała.
Nie czekając ani chwili dłużej, udałam się pod wskazany adres.
Przy wejściu spytałam pielęgniarkę, gdzie leży moja mama. Ona poprosiła o nazwisko. Gdy je usłyszała, jakby się zmieszała. Zaczęłam się denerwować i w końcu wydusiłam z niej prawdę.. "Pani mama... Przykro mi..." - zamamrotała pod nosem. W tym momencie, jakby coś we mnie pękło. Zaczęłam biec przed siebie, nie wiedząc tak naprawdę gdzie... Musiałam ją zobaczyć! To był szok. Do dziś nie potrafię o tym mówić. Zrozumiałam jaka byłam samolubna, okropna i choć posiadam urodę zewnętrzną, jestem kompletnie pusta w środku...
Po miesiącu od tego wydarzenia, wróciłam do szkoły. Nie obchodził mnie ani Marek, ani ciuchy, ani popularność. Nic. Lekcje schodziły mi na gapieniu się w okno. Pewnego razu naszła mnie myśl, by ze sobą skończyć. Stanęłam na krawędzi piętra, na korytarzu szkolnym i zapałałam wielką ochotą na skok... Nagle poczułam czyjeś dłonie na swoich biodrach. To były dłonie Marka. Trzymał mnie z całych sił i powiedział: "Masz przecież wszystko... Co ty wyprawiasz? Chcesz to teraz zaprzepaścić? W życiu jeszcze nie raz będziesz miała mementy załamań, ale będą też te dobre chwile... Gwarantuję Ci i dla nich właśnie warto żyć." Długo myślałam nad jego słowami i doszłam do wniosku, że miał rację. Dwa tygodnie póżniej, ku mojemu zdziwieniu przysiadł się do mnie i zaczął mówić: "Coś czuję, że bezemnie sobie z tym polakiem nie poradzisz." Po czym dodał: "Wierzysz w przeznaczenie? Czy los z góry nam przesądza piekło za życia, czy każdy jest kowalem swojego losu i może zadbać o szczęście i bezpieczeństwo bliskich?" Ja za bardzo nie wiedziałam, co odpowiedzieć i tylko spojrzałam mu głęboko w oczy, widząc w nich nieskończoną głębie oceanu pogrążoną w smutku. I tak się zaczęło... Nie wiem, jak to możliwe, ale staliśmy się sobie bratnimi duszami. Te tragedie nas do siebie zbliżyły. Nawet w snach nie marzyłam o takiej bliskości z nim, po tym, jak dał mi kosza. Powoli wróciła mi chęć życia i to tylko dzięki niemu. Wtedy chciałam mu wyznać prawdę. To, co wciąż mi ciążyło na sercu - prawdę o wypadku Agi. Zanim zdążyłam z siebie coś wydusić, on rzekł: "Mirko, ja z początku myślałem, że jesteś pustą, bezwartościową dziewczyną... I tak bym myslał do dziś, gdyby nie te tragedie. Nie potrafiłem sie pogodzić z odejściem Agnieszki i wtedy dowiedziałem się o Twoim nieszczęściu. Wybacz, może to się wyda trochę samolubne, ale utożsamiłem się jakoś dzięki temu z Tobą. Chiciałem ukoić Twój ból, mając nadzieję, że mój też wtedy minie... I myślę, że ukoiłem... Tyle, że miłością, którą do ciebie zapałałem. Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że będziemy parą, bym go wyśmiał, ale przebywając z Tobą i rozmawiając, przekonałem się, że jestem wspaniała. Nie doceniałem Twojej dobroci i słodyczy. Tak bardzo przeżyłaś śmierć matki. Nie zasłużyłaś na takie cierpienie. Chciałbym się Tobą zaopiekować i już na zawsze przegonić smutek z Twojego życia."
W tym momencie mnie zamurowało i pamiętając dobrze o mojej winie odpowiedziałam: "Może Twoje pierwsze osądy, co do mojej osoby były trafne... Nie czuję się dobra i zasłużyłam na... na najgorsze." " Nie mów tak! Proszę, nie zadręczaj się! To nie nasza wina, że nasi bliscy odeszli. Nigdy bym nie przypuszczał, że takie słowa, kiedyś usłyszę z twoich ust. Jesteś wspaniałą dziewczyną i nie obwiniaj się już więcej" - powiedział mi do ucha. Po tych słowach zamilkłam i postanowiłam cieszyć się szczęściem jakie Bóg mi dał, dając jego miłość.
Minęło pór roku. Zmieniłam się diametralnie. Nie obracałam się już w tym samym towarzystwie. Jedyne, co miało sens, to Marek i ludzie, których poznałam będąc już zwyczajną, aczkolwiek szczęśliwą dziewczyną. Moja sielanka trwała jednak krótko...
Pewnego wieczoru zadzwonił do mnie Marek. " Hej, Kocie! Co tam słychać?" - zadowolona spytałam. Jego odpowiedź mnie lekko zaniepokoiła. Odpowiedział: " A cóż mógłbym innego robić, jako niewolnik Twego uroku, jak nie myśleć o Tobie. Pzecież jesteś moją księżniczką..." Dziwnie to zabrzmiało. Ostatni raz takim tonem do mnie mówił, wtedy, gdy dał mi kosza. Po chwili zaproponował, że po mnie wpadnie i gdzieś wyjdziemy. Wspomniał jeszcze, że ma dla mnie jakąś niespodziankę...
Na miejscu był jakiś zgaszony i nie potrafił spojrzeć mi w oczy. Zirytowało mnie to i by zabić tą nieznośną ciszę, spytałam o tą niespodziankę. Wtedy on na mnie spojrzał, wyjął czerwoną różę z kieszeni i... rzucił mi ją w twarz. "Co ty wyprawiasz??" - krzyknęłam. "Dobrze się bawiłaś przyczyniając się do kalectwa Agi? W końcu Księżniczka musi za wszelką cenę osiągnąć zamierzony cel, prawda?" - odpowiedział. Poczułam, że grunt mi się pali pod nogami i lada moment go stracę... Chciałam zacząć się tłumaczyć, ale on nie pozwolił mi dojść do słowa i zaczął mówić dalej: "Myślałem... miałem nadzieję, że jesteś równie wartościowa, jak Aga. Przeklinałem się za to, jaki byłem kiedyś dla Ciebie oschły, a okazuje się, że ty nawet do pięt nie dorastasz Agnieszce! Twoje koleżaneczki(chodziło mu o te same, które przyczyniły się do wypadku Agi) podeszły do mnie na przerwie i zdały mi relację z Twoich nauk, jakie to dobre jest zachartowanie się z wysokością na basenie dla początkujących. Nie mogłem w to uwierzyć, ale one zasiały we mnie ziarno wątpliwości. Skontaktowałem się z Agą i zapytałem, czy ktoś jej wmawiał bzdurę, że powinna od razu wejść na wielką skocznie. Ona tylko rozpłakała się do słuchawki i krzyknęła, że mam jej dać spokój i już nigdy więcej nie dzwonić... Ja jednak błagałem, by odpowiedziała i w końcu uległa. Ustawiłyście się wokół niej jak sępy zgłodniałe świeżego pożywienia. Ty i tamte! Do pustego serca nie da się wlać uczucia, a ty, jesteś pusta...." Odjęło mi mowę, poczułam, że się duszę. Nie mogłam znaleźć słów, które choć trochę by mnie usprawiedliwiły. Czemu one mi to zrobiły? Były zazdrosne, że już mi nie odpowiada ich towarzystwo? Spojrzałam jeszcze na Marka i uciekłam do domu. Zaczęłam płakać w poduszkę, myśląc, jak by tu jego udobruchać. Sporo czasu mi to zajęło. Dwa tygodnie póżniej, przepełniona nadzieją i gotawa odeprzeć każdy jego wyrzut, weszłam do klasy i... przywitał mnie Przemek - najlepszy przyjaciel Marka. Ze smutkiem oznajmił, że Marek się wyprowadza i już nie będzie chodził do tej szkoły. od razu po tych słowach, wybiegłam w kierunku jego domu, ale w środku zastałam tylko pomoc domową, zbierająca ostatki drobiazgów, które zostały uznane za najmniej wartościowe i na samą końcówkę przeprowadzki znaleziono czas, by je zabrać. Kobieta nie chciała mi powiedzieć, gdzie teraz mieszka Marek z rodziną i kazała się oddalić. Zanim poszłam, dała mi jednak list od Marka, w którym było napisane tylko jedno zdanie: "Do pustego serca nie da się wlać miłości..."


1 komentarz: