"myśli nad wierszem nienazwanym" - Anna Nogaj

żeby ten blok mógł być tylko blokiem
okno oknem a ból do wyłzawienia
bez żadnych szeptów zmiękczeń błysków

myśli przeżuwam do końca jak pestki
pukają o asfalt za późno ciszej i ciszej
bo puchną zmysły a światy rodzą się
we mnie zanim ponazywam

wielu ludzi przeszło przez serce
ślad pali popielniczka wygasłe
emocje żłobią koleiny

i zawsze to słowo nabrzmiałe goryczą
nie pęka kołysze się znakiem zapytania
a ja znów otwieram się doliną

paradoks antidotum wciąż to samo
pisać