"Feniks" - Aleksandra Naumowicz
Ciemny las kłamstw otaczał ofiarę z każdej strony
Ciężkie kroki wiatru odbijały się w jej głowie
Zostawiając co rusz bolesny ślad świadomości przeznaczenia
To właśnie jesienią
Pragnienie oczyszczającego, zimnego deszczu
Pragnienie powrotu i pozostania
Pragnienie powtórzenia i skończenia historii
Pragnienie zatopienia się bezgranicznie w oczach wilka
Pojawiło się
Ponowne umieranie i odradzanie się
Jak cyniczny feniks z popiołu
Bez skrzydeł
Uciekając pomiędzy żołnierzami kłamstw
Potykając się rozpaczliwie o każdy konar nieistotnego mchu
Krzycząc, gdy długie, przewrotne, zagubione wieki temu
Słowa
Odbijały się w umyśle, rozplatając swą pajeczynę
Przypominając i boleśnie splatając w sznur poddaństwa ręce
Jakże przyjemnym jest ból, gdy światło majaczy się na horyzoncie
I cichy pomruk drapieżnika, od którego natura
Uzależniła
Wykrzyczał szeptem marzenia z dna
A ciepły, tak okropnie ciepły, oddech
Wbijał się w złudne serce – za długo
Wilk nie słyszał dzwonów krwi, zagubiony na swej zakurzonej półce
Wiedział do czego dąży, lecz każdy krok zostawiał ślad obojętności
Gryząc dłoń, która karmiła, zostawiał na niej jadowitą ślinę
Wypalającą na czarno skórę
Chcąc, ratując, gwałcąc
Wytapiał nieświadomie, chyba, żelazne wzory
Pośród ciemnego lasu, prostych lecz przerażająco zdeformowanych kłamstw
Ofiara wiedziała
Że on cały czas tam jest
Wiersz nieco przegadany, choć tłumaczy to się trochę jako ciąg ekspresyjnych obrazów, od czasu do czasu nadrealnych (waham się nad niektórymi "ekscentrycznymi" metaforami i epitetami, jak "bolesny ślad świadomości przeznaczenia", "żołnierzami kłamstw", "każdy konar nieistotnego mchu", "dzwonów krwi"). Zresztą "żołnierze kłamstw" nawet mi się podobają, to odkrywcze sformułowanie. "Dzwony krwi" też są niezłe.Reasumując: Ciekawa jest nakreślona tu sytuacja liryczna konfrontacji i zagrożenia, umierania i odradzania się, ale prosiłoby się o oszczędniejsze środki wyrazu.
Będę pamietać. Dziękuję za ocenę :)
OdpowiedzUsuń