Opinia p. L. Żulińskiego na temat wiersza "Od strony horyzontu" - Arlety Cłapy

"Od strony horyzontu" - Arleta Cłapa

Ktoś woła, więc idę w siebie. Na hasło, które otwiera wspomnienia.
Od podwzgórza, przez serce, aż po drogi żółciowe, w trawy
podszyte koronką białych stokrotek.

Słońce wchodzi łukiem w wodę,
długa szyja mostu wrasta w nabrzeża. Warta wije się
miedzianym wężem. Rdza w zbożu i martwa fala

kłosów zabiera chleb. Na pół przecięty jałowiec
wtulony w zachodnie skrzydło klasztoru
spowiada się z iglastych gałęzi. W pokutę, zmiana miejsca
stałego meldunku. Brak tajnych spotkań z nalewką na artretyzm

u dziadka Edka. Noc grymasi. To zabiera sen, to oddaje.


Opinia:

Ach, rasowa poetka! Klimat, obraz, nastrój i „pejzaż wewnętrzny”... – to wszystko tu oddane z iście malarskim talentem, jakimś nerwem, z czułością... Warsztatowo – bez zarzutu. Czuć własny styl, własne widzenia spraw. Jednym słowem: piątka i gratulacje!