"Projekcje wrocławskie " - Iga Reczyńska

Rafałowi choć nie Wojaczkowi


To okno histeryczne jak długie zwrotniki
rozciąga sine strefy (niczym zimną skórę),
rozdrapane do limfy – jak żywe – obszyte
bliznami, jakby to był mój tapczan, na którym

odcisnęłam się cała w kształty niepobożne
swoim ciałem wilgotnym, ciepłym od infekcji;
ty będziesz pruł je palcem, aż ci się rozłożę
jak przygarnięte szczenię – i wrócisz do dzieci

jak się wraca do roślin czułych oraz gładkich.
Później znowu ktoś obcy u mnie śpi, zawilgłą
sierścią do nóg się łasi; może to nie matka
o białym niby całun języku i tylko

noc tuli się do kolan, tak po domowemu
- jak pies miły i ufny, który pachnie ziemią.