Szeptałam nad ranem

Jest mnie dwie
lecz gdybyś odszedł
zostałoby mnie pół

Jest mnie dwie
bizantyjski przepych
barokowy nadmiar istnień

Jedna podlewa kwiaty
dyskretnie zasuwa firanki
słodka jak dżem poziomkowy

Druga budzi się nocą
zatapia zęby w twojej skórze
nie zna słowa litość
dłonią zbrojną w niecierpliwość
chwyta za serce
i nie chce puścić
mknie ognistym rydwanem
włosy rozwiane…

Obie kompletne
od stóp do głów

Jest mnie dwie
lecz gdybyś odszedł... – szeptałam nad ranem

Powiedział: zostanę