Droga Krzyża

WSTĘP: 

Można pogrążyć się w bólu
Cierpieniem odmierzać godziny
I żyć nie żyjąc
Ale właśnie te najgorsze chwile
są miejscem dawania świadectwa
Zapominania o sobie i przypominania o drugim człowieku
Bo Wielki Post to wielkie orzeźwienie
Ducha zalęknionego budzenie
Przemierzanie ulic pozornie bez celu
I po krążkach różańca
Wspinaczka do nieba


I

Co to jest prawda?
Zapytał ten co umywał ręce
Być może te słowa były początkiem
Sumienia albo tego co miało nadejść
 
Kiedy słyszę to pytanie
Czym ona jest
Otulam szczelniej ciepłem
Nikły płomień świecy
Jest siła

Zamilknijmy
prawda i sumienie
Zostaną
Gdy wszystko przeminie

 

II

Mam swój krzyż

Jest wyjątkowy bo mój

Pasuje idealnie do zagłębień

Na moich ramionach

Nie jest za wysoki ani za krótki

Kiedyś chciałem go zrzucić

Pozostały rany i nie chciały się zabliźnić

Dopóki nie przytuliłem do niego twarzy

Wtedy ktoś czule dotknął

Moich pół przymkniętych oczu

A później pamiętam już tylko

Że otoczyła mnie miłość

III

Zły będzie sprawiał że zawsze będziesz „na nie”
Czegoś wciąż za mało za dużo
Albo nie tak jak byś chciał żeby było
Popsuje każdy moment szczęścia
Ukrytego w wielkich wydarzeniach ale i w małych
Codziennych cudach
Ten niedosyt sprawi że zapomnisz o dobru
Jakie dają Ci ludzie
Nie dostrzeżesz uśmiechu
Wyciągniętej dłoni w czułym geście
 A potem rzuci Cię w rozpaczy na kolana
I będzie grał z Tobą w karty o życie
Wtedy wystarczy z miłością zawołać do Pana
Uwierzyć w sens tego co było i co będzie
A wróci radość z bycia
Po prostu
I (nie) zwykłego czekania
Na wschód słońca

IV

Łaskawa Kielecka, Nieustającej Pomocy, Czarna Madonna

Przybierasz Maryjo tak wiele imion

Aby każdy znalazł miejsce w Twoich ramionach

Kryjesz się w obrazach w  ramach  drewnianych

Posrebrzanych

Z zatkniętą różą w rogu

Przewieszonym różańcem

Jak czyimś rozpłakanym cierpieniem

Czy szczęściem

Pomódl się dziś proszę

Abym zawsze Ciebie dostrzegał

Na rozwidleniu moich dróg

V

Czasami będziesz odczuwać głęboką samotność
Wejdź w nią
Zajrzyj do tej studni a zobaczysz gwiazdy
Ich blask przeprowadzi przez ponure doliny

Czasami odczujesz ogromną nienawiść od ludzi
Złóż wtedy dłonie do modlitwy
A potem wstań z przygnębienia i zapomnij

Oddech wchodzącego słońca pogłaszcze po twarzy

Czasami odczujesz bezradność a wokół świat ze szkła
Uderz w niego mocną wiarą

Nie skaleczysz się żadnym odłamkiem

Czasami nie będziesz rozumieć drugiego człowieka
Skrzywdzi ominie spojrzeniem

Poczekaj na niego
Bo teraz on sam siebie nie rozumie
A jutro przybiegnie ze słowem słonecznym

VI

Proś i ufaj, że On Cię wysłucha
ufaj, prosząc o miłosierdzie
bądź miłosierny dla innych
zapominając o sobie

usiądź z Nim i po prostu bądź
pogadaj jak z przyjacielem
a potem idź do ludzi aby ich pocieszać
i mówić z nimi o Miłości
bo Słowo ma moc szczególnie to Boże
a ludzkie kiedy jest dobre
odbija refleksy niebieskiego Światła

VII

tak zupełnie za nic
uwalniasz od kajfaszów judaszów piłatów
a ja wspinam się po pocałunkach srebrnikach

do miejsc które mam tak naprawdę
i miejsca mnie mają
do końca

VIII

Bo musi być sens
że boli
że zmęczone oczy
godziny łzą rozpisane
w czarno białe tęcze

przecież czas miłosierny
kiedyś
rozplącze boleśnie zawiązane rany
doleje oliwy
do gasnącej lampy

IX

Miłość podnosiła się z mozołem

Wspinając do nieba

Po drodze zgarniała obfite żniwo

Ludzkich uczuć i przeczuć

Rozsypała łzy jak ziarna

Dotąd niczyje i obumarłe

I  w górę strzelały z nich

Dawno już wyczekiwane słowa

Pocieszenia

X

Szata rozdarła się

Z jękiem

Jezus stał jednak niewzruszony

Obleczony w światło

I zasłaniał sobą

Wstyd upokorzonych

XI

Wbijają gwoździe strachu, nienawiści,

Grzechu i ciekawości

Jezus wszystkie przyjmuje

Aby zanieść do Ojca

I prosić o zbawienie

Dla nich

XII

Miłość zmierzała w kierunku na Krzyża

Słabło jej ciało

We wnętrzu jednak tętniło dobro

Rozsadzało serce

Kiedy tak bardzo chciało zrobić w sobie miejsce

Dla każdego

Pękło

Posypały się z Krzyża iskry bożej miłości

Zapalając nadłamane knotki,

Nawadniając spaloną glebę

XIII

Śmierć przegląda się w życiu  

A życie w śmierci

Z tego przenikania rodzi się Miłość

Drzewo o mocnych korzeniach

I wiosennych listkach

Nie zatrzymasz tego tańca życia i śmierci

Z martwych powstawania

XIV

Już cicho jest

Bezpiecznie

Święte odpocznienie

Krzyż wywyższył człowieka

Który łaknął chleba

I nie wiedział że w nim  pustka była

Co pragnęła jedynie Boga i nieba